اوّل «ماه»

اوّل «ماه»...

اوّل «ماه»...

اوّل «ماه»...

دلم همه‌ش می‌رود گوشه‌ی اتاق، کز می‌کند و زانو بغل می‌گیرد. نمی‌دانم چرا! یعنی این دلشوره‌ی مرموز از کجا آب می‌خورد؟! انگار دقیقه‌ها اصرار دارند که بوی دل‌تنگی بدهند، و سکوت، که برای شکسته‌شدن جز به زوزه‌ی باد از لای پنجره‌ی نیمه‌باز راضی نمی‌شود... و نسیمی که تا چندروز پیش ملایم بود، حالا طوری می‌وزد که انگار چیزی ناراحتش کرده. خورشید، نمی‌دانم چرا دمغ‌تر از روزهای قبل می‌تابد؛ و دم غروب، آسمان را چنان غم‌انگیز ترک می‌کند که انگار فردایی برای طلوع نخواهد داشت! و درختان، که بی‌حال شده‌اند و دارند خمیازه می‌کشند!   آهان! پاییز آمده...!   س اوّل «ماه»...